شعر از: پابلو میلانِز۱
ترجمه: بهرام قدیمی
بازهم به خیابان ها گام خواهم نهاد
همان جا که سنتیاگوى۲ خون آلود بود.
و در میدان زیباى آزاد شده اى،
درنگ می کنم تا بگریم براى آنان که غایب اند.
از کویرى سوزان بر خواهم خاست
از جنگل ها و دریاچه ها بر خواهم گذشت
و بر بلنداى تپه اى در سنتیاگو،
ارواح برادران مرده ام را، احضار خواهم کرد.
من متحد کرده ام آن را که کم کار کرده و آن که بیشتر،
و آن که میهن را آزاد شده مى خواهد.
من اولین گلوله ها را قبل از دیگران شلیک خواهم کرد،
بی هیچ وقفه ای.
کتاب ها دوباره از سر می گیرند
ترانه هائى را که دستانی جنایتکار به آتش کشیده اند.
خلق من از ویرانه اش تولدی دیگر خواهد یافت،
و خائنین به سزای اعمالشان خواهند رسید.
کودکى در پارک بازى مى کند و همنوا با دوستان جدیدش آواز مى خواند
و این ترانه، ترانهٌ زمین خواهد بود
براى جان هایی که در «مونِدا»۳ درو شد…
—-
۱ – Pablo Milanez سال ۱۹۴۳ در بایامو Bayamo، کوبا به دنیا آمد. وى که یکى از ترانه سرایان و خوانندگان بسیار معروف در آمریکاى لاتین است، همواره با وجود انتقاداتی که او «به اشتباهات انقلاب کوبا» به صورتی علنی ابراز کرده، نسبت به این کشور وفادار مانده است و از انقلاب شدیداً طرفداری می کند (ترانه های زیبای «من اینجا می مانم» و«عاشق این جزیره ام» را در همین رابطه سروده است).
در سال ۱۹۶۸، در بحبوحه جنگ ویتنام، او اولین کنسرت مشترک خود را با سیلویو رودریگز (خواننده برجستهء دیگری از کوبا) برگزار کرد. این کنسرت آغاز حرکتی شد که از اوائل سال ۱۹۷۲ به جنبش موسیقی مردمی «ترانه نوین» معروف گشت. در همین رابطه بود که با پیشتازان هنر در آمریکای لاتین، مانند ویکتور خارا، ویولتا پارا، مرسدس سوسا، دانیل ویخیلتی، چیکو بارکه، و… دوست و همراه شد.
پابلو میلانز از جمله خالق ترانه هاى «نامش باید در شعر گنجانده شود» (براى هوشى مین – ۱۹۶۸)، «وقتى تو شاعر باشى» (براى چه گوارا – ۱۹۶۹)، «براى سالوادر آلنده، در مبارزه اش براى زندگى» و «بازهم در خیابان ها گام خواهم نهاد» (۱۹۷۴) است . وی ده ها ترانه عاشقانه نیز سروده است که در سراسر آمریکاى لاتین ورد زبان هاست. از او تا به امروز بیش از ۶۰ مجموعه انتشار یافته است.
۲ – Santiago de Chile پایتخت شیلی
۳ – Moneda، کاخ موندا، کاخ ریاست جمهورى شیلى ست. در این محل طى کودتاى پینوشه، سالوادر آلنده را به قتل رساندند.