بحران سیاسی جامعه ی هزاره

“بحران سیاسی جامعه ی هزاره” موضوع بحث میزگرد انجمن پیک بود. طبق تقسیم اوقات ماهوار انجمن پیک در هر ماه یکبار میزگرد دارد که در هفته ی گذشته اعضای “پیک” روی اینکه چه نکاتی اند که بحران می آفرینند و راه کار در چیست گفت و گوی داشتند.

نخست بحران ها برسی گردید:

در لابلای سخن ها در یافتیم که برخورد و رفتار دولت، پارلمان و جامعه ی جهانی نسبت به هزاره ها تغییر نموده است.

پدیده های چون طالبان و کوچی دولتی که مجهز با سلاحهای ثقله و خفیفه در موجودیت اردو و پولیس ملی بر خانه ها و املاک هزاره ها هجوم می برند و در واکنش اردو و پولیس ملی منطقه را برای دست نشانده های شان تخلیه می کنند و آنان هم نامردی نمی کنند هر چه که از دستش می آیند انجام می دهند، خانه ها را می سوزانند، کشتزار را ویران می کنند و انسان ها را به اسارت می برند یا از دم تیغ می گذرانند و کتابهای نویسنده ها را در رود هلمند شست و شو می دهند.

پارلمان، نامزد وزیران را به جرم هزاره بودن شان رد سلاحیت می کنند و با لحن شرم آور می گویند:” ما به هزاره ها رای نداریم.”

با اینکه تا هنوز یک سربازی از جامعه ی جهانی و آمریکا در هزارستان خراش بر نداشته است، و نظامیان شان بدون کدام ترس و هراس گشت و گذار می کنند، باز هم این جامعه را از یاد برده اند. همچنان از برنامه ها انکشافی و ترقیاتی شان هزارستان را حذف نموده اند. وقتیکه اوباما به افغانستان می آید، از رئیس دولت تقضا دارد که شما معاون اول تان را بیاورید و آقای خلیلی را نیاورید که با او ملاحظاتی دارم.

اما عواملی که بحران می آفرینند:

۱- رهبریت سیاسی:
در این بخش دریافته شد، که رهبران سیاسی کنونی ما انفراد گرا، انحصارگرا و کوتاه فکر می باشند، به جای اینکه برای بهبود وضعیت اجتماعی، سیاسی، فرهنگی و اقتصادی مردم باندیشند، بیشتر در اندیشه چوکی ریاست، کسب قدرت و … می باشند.

۲- نبود ظرفیت و شعور سیاسی در مردم:

مردم نیز در قبال سرنوشت سیاسی شان چندان حساس به نظر نمی رسند، هرکی از هر گوشه یی برخواست و شعاری را سرداد بدون در نظرداشت گذشته ی او و بدون درک این مسئله که از کجا آمده؟ چه می خواهد؟ و برای کی ها کار می کند؟ دنباله رو شان می شوند و سرنوشت را به دست آن گونه اشخاص می گذارند. به ویژه در زمان انتخابات که هر خانواری برای خودش کاندید مستقل و غیر مستقل دارند، رأی شان پراگنده ساخته و از مقام های کلیدی دست شان کوتاه گریده و پست ها را به دیگران تحویل می دهند، زان پس دست به دست می زنند و می گویند:” خوب دستم از آسمان و پایم از زمین کوتاه شد.”

۳- استفاده جویی و انحصار گرایی مذهبی:
یکی از گروهای که همیشه در قضایای سیاسی و اجتماعی نقش مؤثر داشته است، روحانیون ما بوده اند و اکنون آنانی که مؤثریت و مقام خود را در خطر می بینند، بناً تلاش دارند که از احساسات مذهبی مردم استفاده کنند تا مقام شان حفظ گردد.

مثلن اگر قانونی برای حفظ مقام شان ساخته و در پارلمان تصویب گردد با جان و دل از آن پشتبانی می کنند وحتا اگر به قیمت خون شاگردان مکتب ها و کودکان، تمام گردد، نیز برای شان مهم نیستند و اکثر وقت ها مورد دست خوش رهبران بیرون مرزی شان قرار گرفته و زیان های انسانی، اجتماعی، تاریخی و اقتصادی را به بار می آورند.

۴- جغرافیای هزارستان:

در جغرافیای که ما زندگی می کنیم، کوهستانی است. راه های مواصلات وجود ندارند و ارتباطات بین مردم به مشکلی برقرار می گردد. در اکثر نقاط هیچ ارتباط با هم ندارند. مانند جاغوری و دایکندی، مردم این دو منطقه با هم هیچ ارتباط ندارند. پس هر قدر روابط اجتماعی مردم کم رنگ باشد به همان اندازه در روابط سیاسی، فرهنگی، اقتصادی… شان خلل بوجود می آید. این یکی از اساسی ترین نقطه ی عطف می باشد.

۵- انحصار گرایی قدرت و یکسان سازی فرهنگی:

دولت در افغانستان همیشه انحصارگرا بوده و فرهنگ های دیگران را محو و یک فرهنگ منحصر به قومی ویژه را جاگزین آنان می کند. اکثر بحران ها از همین دریچه بر هزاره ها تحمیل می گردد. در زمانهای گوناگون، وسیله های گوناگون می سازند و آنان را به کار می گیرد. مثلن: در زمان انتخابات به عده یی پول پرداخته و وعده یی را چوکی و مقام وعده می دهد، با این کار آرای مردم را تیت و پراگنده می نماید و یا از پدیده های چون کوچی و طالبان برای بربادی مال و اموال مردم کار می گیرد.

راه های بیرون رفت:

بحران ها زمانی پایان می یابد که ما نکته های زیرین را راه کار خویش سازیم:

۱- روشن گرایی:

با ایجاد مرکز های علمی و مجهزشدن با بینش علمی و مدرنیزه، یکی از راه کار ها می باشد.

۲- برگزاری سمینار ها و میزگرد ها جهت ارتقای سطح اندیشه ی علمی نوجوانان و جوانان راه کار دیگریست.

۳- ایجاد پایگاه های اقتصادی، یک راه کار مؤثر دیگریست.

انجمن پیک