جوانان بامیان از بی‌کاری و نبود منابع معلوماتی رنج می‌برند

احمدپور- بامیان

با توجه به این‌که از سقوط حکومت طالبان و به‌میان آمدن حکومت دلخواه مردم مدت نزدیک به ده سال می‌گذرد، جوانان که نیرومندترین افراد جامعه می‌باشند هنوز با انواع مشکلات‌ دست و پنجه نرم می‌کنند، و دولت هم تنها با این شعار که «فردا از جوانان است» دل جوانان را خوش می‌کند اما معلوم نیست که کدام فردا؟ در ولایت بامیان عمده‌ترین مشکلات جوانان را نبود کار به صورت عموم و خصوصا برای جوانان تحصیل‌کرده و نبود امکانات آموزشی و معلوماتی برای دانش‌آموزان مکاتب تشکیل می‌دهند. جوانان بامیان نه به کتابخانه‌های مجهز که جوابگوی نیازمندی‌های دانشجویان باشد و نه به خدمات انترنتی دسترسی دارند. کتابخانه عامه بامیان که دارای بیش‌تر از ۴۰۰۰ جلد کتاب می‌باشد، به‌خاطر نبود تعمیر و مکان مناسب برای مطالعه و دوری از مراکز آموزشی ماه‌ها است که حتا یک محصل را هم به روی خود ندیده است. به خاطری که کتابخانه مذکور از مراکز آموزشی دور واقع شده و جای مناسبی برای مطالعه هم ندارد. همچنین در مرکز ولایت بامیان یک مرکز خدمات انترنتی وجود دارد که سرعت کارش بسیار پایین است و پنج پایه کمپیوتر بیش ندارد که جوابگوی متقاضیان نمی‌باشد.

تاکنون از طرف دولت به جز چند اداره محدود که انترنت دارند متباقی دسترسی به خدمات انترنتی که یکی از نیازمندی‌های اصلی در قرن معاصر می‌باشد، ندارند. ریاست اطلاعات و فرهنگ که یکی از ریاست‌های مسوول در رابطه به ارایه خدمات عامه از جمله کتابخانه و انترنت می‌باشد، تاکنون هیچ‌گونه اقدام در این زمینه نکرده است.

ظفر ساعد، یکی از دانشجویان دانشگاه بامیان می‌گوید: «بیشترین مشکلات جوانان این ولایت نبود کار می‌باشد. کسانی که از دانشگاه‌ها فارغ می‌شوند هم کار مناسب به دست آورده نمی‌توانند و تعداد جوانانی که به کارهای مزدورکاری و یا کارهای شاقه مصروف می‌باشند هم برای‌شان تسهیلات کاری فراهم نیست. دولت هم در این زمینه هیچ توجه ندارد. محصلینی که در دانشگاه بامیان مصروف تحصیل می‌باشند، دسترسی به امکانات تحقیقی از جمله انترنت و کتابخانه مجهز ندارند. تعداد زیادی از جوانان به خاطر نبود کار راهی کشورهای همسایه می‌شوند که در نتیجه به بدبختی‌های فراوان دچار می‌شوند. اکثرا به خاطری که به صورت قاچاق می‌خواهند وارد کشورهای همسایه شوند، جان‌شان را از دست می‌دهند و یا این‌که ماه‌ها به زندان در مرزها به سر می‌برند و تعدادی‌شان هم به اعتیاد و موادمخدر روی می‌آورند.»

هاشم هنایش، یکی دیگر از محصلین دانشگاه بامیان می‌گوید: «در بامیان با منابع محدود معلوماتی و تحقیقی ما دانشجویان با مشکلات زیادی دست و پنجه نرم می‌کنیم. حتا برای یک موضوع تحقیقی ناگزیر هستیم از مرکز یعنی کابل کتاب مورد نظر را بخواهیم. از یک طرف به‌موقع نمی‌رسد و از طرف دیگر یک محصل این توانایی را ندارد که برای تمام موضوعات خویش کتاب خریداری کند. یک مرکز انترنتی که بتواند نیازمندی‌های محصلین را برآورده بسازد و تخفیف در قسمت فیس انترنت برای محصلین داشته باشد، وجود ندارد. بنا اکثرا موضوعات تحقیقی و علمی ناتکمیل می‌ماند و یا این‌که با دنیایی از مشکلات آن را جمع‌آوری می‌نماییم.»

کبیر دادرس، مسوول مرکز معلومات و ارتباطات جوانان در بامیان می‌گوید: «بیشترین مشکلات جوانان بامیان را نبود شغل تشکیل می‌دهد. جوانانی که حتا از دانشگاه‌ها فارغ می‌شوند، بی‌کار می‌مانند و حرفه‌ای هم در بامیان وجود ندارد و اکثر جوانان در این ولایت از بی‌کاری رنج می‌برند و زیادتر جوانان، خارج از کشور سفر می‌کنند که متاسفانه دچار مشکلات و بدبختی‌های بیشتر می‌شوند. به خاطری که به صورت قاچاق می‌خواهند وارد کشورهای همسایه شوند.» وی می‌گوید: «در بامیان کار اساسی به خاطر بهبود و رشد جوانان صورت نگرفته که امروز مشکلات جوانان را مرفوع بسازند. همچنین دسترسی به معلومات و تحقیقات یکی از نیازمندی‌های جوانان و کسانی که محصل و متعلم می‌باشند است که متاسفانه در بامیان نه انترنت درست وجود دارد و نه کتابخانه‌ای که بتواند جوابگوی نیازمندی‌های جوانان باشد.» وی می‌افزاید: «مرکز معلومات و ارتباطات جوانان که از طرف موسسه یونیسف به حمایت آمریت امور جوانان ایجاد شده توانسته برنامه‌های مفیدی را اجرا نماید. از جمله ورکشاپ‌های خبرنگاری، ارتقای ظرفیت، کورس‌های انگلیسی و کمپیوتر و برنامه‌های مختلف دیگر را تا هنوز برای جوانان انجام داده است. آمریت امور جوانان و مرکز معلومات و ارتباطات جوانان تمام پست‌هایی که در سطح افغانستان اعلام می‌شود را از طریق انترنت می‌گیرد و توسط جریده برای جوانانی که نیازمند کار می‌باشند اطلاع می‌دهد و برای‌شان راهنمایی می‌کنیم و کوشش می‌کنیم که یک سهولت کاریابی برای جوانان ایجاد نماییم.»

هشت صبح