یادِ یادِ یادها

نویسنده: اسد بودا

همه چیز، از چشمانِ خیره و غبارآلودِ “فیض محمد کاتب” آغاز می گردد. کاتب شکافی/ زخمی در دلِ تاریخِ ستم است، اگر او نمی بود و نمی نوشت، اکنون تصاویرِ گذشته به تمام ناپدید شده بود. پس از هشتاد سال، چشمانِ او قطبِ نشانِ گذشته، اکنون و آینده ی ماست و تنها با نگاهِ اوست که می توانیم “گذشته ی فاجعه بار” را به صورتِ تمام رخ به تماشا بنشنیم. کاتب، نفیِ تمام، در دلِ تاریخ است. شکافی که او در دلِ تاریخ گشود، یگانه فضایی است که می توان در آن نفس کشید.

کاتب، فقط زخمی در دلِ تاریخ و شکافی در پیوستارِ منطقِ این همانی ستم نیست، شکاف و زخمی در قلب و فکر و ذهن و زبانِ ستمدیده نیز هست؛ مزاری یگانه کسی بود که او را دریافت، شاید به این دلیل که او خود زخم و شکافی در دلِ این فرهنگ بود، اکنون، اما، نه روشنفکران برخاسته از ستمدیدگان از او یادی می کنند، و نه آکادمی ها و اساتیدی که در پناهِ نام و بزرگیِ او، به “نان” و “نام” دست یافتند.

اما حتی اگر تاریخ نگاریِ ناسیونالیست کوشش کند آثارِ او را نابود کند و یا روشنفکران و سیاست مدارانِ که فکر و چوکیِ شان را مدیونِ مقاومتِ او در دنیای متن هستند، او را از یاد برند، باز هم او “یاد تمامِ است: یادِ یادِ یادها و بنابراین هرگز فراموش نخواهد شد. اگر کاتب نمی بود، به یقین ما اکنون کورتر از آن که هستیم، می بودیم.”

هشتادمینِ سالیادِ فیض محمد کاتب، یادِ یادِ یادها را گرامی می داریم.

یادِ یادِ یادها همه چیز از چشمانِ خیره و غبارآلودِ “فیض محمد کاتب” آغاز می گردد. کاتب شکافی/ زخمی در دلِ تاریخِ ستم است، اگر او نمی بود و نمی نوشت، اکنون تصاویرِ گذشته به تمام ناپدید شده بود. پس از هشتاد سال، چشمانِ او قطبِ نشانِ گذشته، اکنون و آینده ی ماست و تنها با نگاهِ اوست که می توانیم “گذشته ی فاجعه بار” را به صورتِ تمام رخ به تماشا بنشنیم. کاتب، نفیِ تمام، در دلِ تاریخ است. شکافی که او در دلِ تاریخ گشود، یگانه فضایی است که می توان در آن نفس کشید.

کاتب، فقط زخمی در دلِ تاریخ و شکافی در پیوستارِ منطقِ این همانی ستم نیست، شکاف و زخمی در قلب و فکر و ذهن و زبانِ ستمدیده نیز هست؛ مزاری یگانه کسی بود که او را دریافت، شاید به این دلیل که او خود زخم و شکافی در دلِ این فرهنگ بود، اکنون، اما، نه روشنفکران برخاسته از ستمدیدگان از او یادی می کنند، و نه آکادمی ها و اساتیدی که در پناهِ نام و بزرگیِ او، به “نان” و “نام” دست یافتند.

اما حتی اگر تاریخ نگاریِ ناسیونالیست کوشش کند آثارِ او را نابود کند و یا روشنفکران و سیاست مدارانِ که فکر و چوکیِ شان را مدیونِ مقاومتِ او در دنیای متن هستند، او را از یاد برند، باز هم او “یاد تمامِ است: یادِ یادِ یادها و بنابراین هرگز فراموش نخواهد شد. اگر کاتب نمی بود، به یقین ما اکنون کورتر از آن که هستیم، می بودیم.” هشتادمینِ سالیادِ فیض محمد کاتب، یادِ یادِ یادها را گرامی می داریم.

شبکه سرتاسری مردم هزاره