ولسوالی جاغوری یکی از ولسوالی‌های متفاوت غزنی است. مردم جاغوری بعد از شکست طالبان صادقانه در کنار نظام قرار گرفته به 
جای سنگر ساختن، به مکتب ساختن آغاز کرده‌اند و دیگر تفنگ را از دست فرزندان‌شان گرفته به‌جای آن قلم داده‌اند. امروز صدها تن از فرزندان این مردم در موسسات تحصیلات عالی کشور مشغول تحصیل می‌باشند. آقای صفرعلی ثاقب، یک تن از اعضای شورای ولایتی که به تازگی در جمع یک هیات از این ولسوالی دیدن نموده است، می‌گوید: «مردم جاغوری سهم فعالی در کمک به حکومت و نظام خود دارند، من به‌عنوان یک خاطره می‌گویم ۲۷ سنبله روز انتخابات مجلس نمایندگان زنی را دیدم که در حال گریه بود،
وی می‌گفت تهیه علوفه و مراقبت از گاو و گوسفندانم اهمیت زیادی دارد، اما من یک ساعت پیاده آمده‌ام تا برای وکیل منتخبم رای دهم، اما اینها می‌گویند ورق رای‌دهی تمام شده است. گفته این پیرزن نشان از شرکت فعال این مردم در روزهای سرنوشت‌ساز کشور دارد.»
وی از افتخارات مردم این ولسوالی می‌گوید: «با وجود این که ولسوالی جاغوری با ولسوالی‌های ناامن قره‌باغ، مقر، گیلان، و ولسوالی‌های زابل هم‌سرحد است، وضعیت خوب و قناعت‌بخش امنیتی دارد، امروز اگر در جاغوری یک سرباز دولتی با یونیفورم پولیس پیاده تمام قرا و قصبات را بگردد کوچک‌ترین خطری را احساس نمی‌کند.»
این درحالی است که در سیزده ولسوالی ناامن غزنی سال‌ها است که یک مامور پایین‌رتبه دولتی گشت و گذار نمی‌تواند، چه رسد به یک سرباز با لباس پولیسی.
در جاغوری ۴۷ باب لیسه، ۲۷ باب مکتب متوسطه، ۱۷ باب مکتب ابتداییه، یک باب مدرسه دینی و یک باب دارالمعلمین، فعالیت دارد. آقای ثاقب با ابراز رضایت کامل از وضعیت مکاتب در این ولسوالی می‌گوید شاگردان و استادان به‌طور منظم و بدون کدام دغدغه ناامنی طبق لایحه معارف در وظایف‌شان حضور پیدا می‌کنند.
اما تعداد زیادی از مکاتب در این ولسوالی تعمیر ندارد و شاگردان بعضی از مکاتب در خیمه‌های فرسوده و بعضی زیر آسمان درس می‌خوانند و مردم از کمبود بست‌های معلم و نبود معلمین مسلکی شکایت دارند.
در بخش صحی، شفاخانه مرکزی ولسوالی فعال می‌باشد و تاهنوز صدها مریض را از ولسوالی‌های مالستان، اجرستان، ناهور، دای‌چوپان و خاک افغان ولایت زابل تداوی کرده است. کلینیک‌های صحی در بعضی از قریه‌های ولسوالی جاغوری موجود می‌باشد و خدمات صحی عرضه می‌دارد، اما در اکثر قریه‌های دورافتاده کلینیک‌های صحی وجود ندارد و یا در بعضی از قریه‌ها پرسونل صحی در خانه‌های شخصی با امکانات ناچیز به تداوی مریضان می‌پردازند. مقامات صحت عامه باید به این مشکل مردم نیز رسیدگی کنند.
این وکیل شورای ولایتی نسبت به تامین نشدن امنیت در راه‌های مواصلاتی این ولسوالی از مقامات امنیتی غزنی شکایت دارد. وی می‌گوید: «راه‌های مواصلاتی این ولسوالی با مرکز ولایت فوق‌العاده ناامن می‌باشد، صدها وسایط نقلیه در مسیر راه قره‌باغ ـ جاغوری یا به سرقت رفته و یا به آتش کشیده شده‌اند، میلیون‌ها افغانی از دارایی‌های مردم ولسوالی جاغوری و مالستان در این مسیر غارت گردیده و ده‌ها تن از مردم بی‌گناه این ولسوالی جان‌های‌شان را در این مسیر از دست داده‌اند. با وجود این‌که طول این مسیر از چند کیلومتر تجاوز نمی‌کند امروز هر مسافری از مردم جاغوری و مالستان که از این مسیر عبور نماید، فکر می‌کند که از هفت‌خوان رستم گذشته است.» وی اضافه می‌کند که این موضوع بارها با مقامات دولتی هم از طرف مسوولین ولسوالی و هم از طریق موسفیدان و نمایندگان مردم مطرح گردیده است ولی متاسفانه از طرف مقامات هیچ‌کاری و توجهی صورت نگرفته است.
نماینده مردم جاغوری از مسوولین و قراردادی‌هایی که سرک جاغوری ـ قره‌باغ را به قرارداد گرفته‌اند نیز شکایت دارد. وی می‌گوید: «پروژه سرک قره‌باغ ـ جاغوری درحالی‌که سه سال است از آغاز کار آن می‌گذرد تا هنوز در حالت اولیه خود باقی می‌باشد و اگر کار آن برای چند روز شروع می‌شود، به بهانه‌های مختلف دوباره متوقف می‌گردد.»
محمد ضیا حسینی
منبع: روزنامه هشت صبح