نویسنده: محمد اسحاق فیاض
ولایت بامیان یکی از ولایت های امن در کشور به شمار می رود که طی ده سال گذشته هیچ گونه خشونت و درگیری طالبان و دیگر نیروهای مخالف دولت در آن صورت نگرفته است، فقط یکبار چند تن از افراد محلی که گفته می شد از عوامل طالبان بوده اند در این ولایت توسط نیروهای امنیتی پولیس دستگیر شدند که بعدا رها کردیدند و نیز فقط یک بار بالای نیروهای آیساف (که نیروهای نیوزیلندی در آنجا مستقرند) در ولسوالی سیغان فیر شد که معلوم نگردید این تیر اندازی از سوی مخالفان دولت بوده یا کسان دیگر.
باتوجه به این پسمنظر از وضعیتی امنیتی بامیان، در طرح انتقال مسئولیت های امنیتی به نیروهای افغانستان، ولایت بامیان اولین ولایتی است که این طرح به طور کامل در آن اجرا می گردد، هرچند که ولایت بامیان را به صورت غیر رسمی مقامات نظامی و سیاسی کشورهای خارجی ولایت “صلح” نامیده اند و دو سال پیش خود شاهد بودم که در روز جهانی صلح یوناما حوزچه های طبیعی بالای کوههای بابارا منطقه صلح اعلام کرد و بیش از ۴۰۰ نفر اعم از اتباع خارجی که از سفارتخانه های کابل و ادارات موسسات خارجی آمده بودند، همراه با مردم بامیان کوهپیمایی صلح را آغاز کردند. اما باهمه این افتخارات صلح آمیز آنچه بامیان و مردم این ولایت را همیشه رنج داده فقرجانکاه و بی توجهی دولت مردان کشور و جامعه جهانی نسبت به توسعه و انکشاف این ولایت بوده است.
در طول ده سال گذشته بامیان یکی از ولایت های است که مقامات بلند پایه داخلی و خارجی بارها وبارها به دلایل مختلف به این ولایت سفر کرده اند، دوبار رئیس جمهور به بامیان آمده و چند بار معاون وی، از لورابوش همسر رئیس جمهور امریکا گرفته تا دیگر مقامات خارجی به این سرزمین سفر کرده اند و از آنجایی که ولایت بامیان مکان امن است، تعدادی از سفرای کشورهای خارجی برای تفریح سفر بامیان در پیش می گیرند و هوای دیدن بند امیر می کنند، من خود دوسال پیش سفیر هند را دیدم که با همسرش بدون داشتن محافظ و بدون هراس قایقی را با همسرش در بند امیرکرایه کردهبود و از «بندهبیت» به سوی «بند ذوالفقار» می رفت و نیز چندین تن از انجنیران چینی را دیدم که با وزیر معادن وقت چکر بند امیر می زدند،
اما این همه رفت و آمد شخصیت های داخلی و خارجی، هیچ گاه رفاه و توسعه و انکشاف و بهبودی وضعیت زندگی برای این مردم به ارمغان نیاورد و بهبود کیفیت زندگی به روی این مردم لبخند نزد!. هیچ پاسخی برای این سئوال داده نشد که چگونه است که این ولایت امنیتش خوب و سرزمین صلح بودنش خوب و تفریحات سالمش در بامیان و بند امیر خوب، اما توسعه و انکشاف و بهبودی کیفیت زندگی برای مردمش بد؟ طوری که مردم این شهر حتی از داشتن برق و آب آشامیدنی سالم هم محرومند، در حالی که رودخانه خروشان از وسط بامیان می گذرد. این مردم بارها دست به اعتراض و راهپیمایی زنده اند، گاهی هیزم را به صلیب کشیده اند و گاهی به الاغ به دلیل زحماتی که برای حمل آب، کشیده است جایزه داده اند وسرانجام الیکین را در اعتراض به نداشتن برق برچهار راهها آویزان کرده اند، اما هیچ یک از این گونه اعتراضات به گوش دولتمردان و جامعه جهانی نرفته است.
گویا همه چیز بامیان خوب است مگر پروسه های توسعه و انکشاف در این ولایت. و سرانجام به تاریخ دوشنبه ۱۹ ثور ۱۳۹۰ این بار هیئت بلندپایه ای به ریاست جنرال جنرال دیوید پترئوس قوماندان نیروهای ناتو در افغانستان، شامل نماینده ملکی ناتو در افغانستان، سفیر نیوزیلند، سفیر شهزاده کریم آغاخان و تعداد دیگری از مسئولین ناتو و آیساف در افغانستان به ولایت بامیان، سفر کردند، تازمینه اولین پروسه انتقال مسئولیت ها را در افغانستان در این ولایت اجرا نمایند. جالب این است که در دیدار باوالی و نمایندگان شورای ولایتی بامیان، هیچ مشکلی برای شروع انتقال مسئولیت به افغانها در این ولایت نبود تا در باره ان بحث صورت گیرد، انچه به عنوان یک مشکل مطرح گردید، دردی به نام فقر و بی توجهی دولتمردان نسبت به این ولایت بود. سئوال اصلی این بود که در طول ده سال وقتی آیساف و پی .آر . تی در این ولایت حضور داشتند، این ولایت چه دستآوردی برای توسعه داشت که حالا با اجرای طرح انتقال مسئولیت های امنیتی به افغانها در این ولایت، دستآوردی برای توسعه و انکشاف داشته باشند؟.
مسئولیت های امنیتی قبلا هم در این ولایت در اختیار نیروهای افغان بود و نیروهای پی آر تی بدون هیچ گونه هراسی می توانستند در این ولایت دست به فعالیت های انکشافی گسترده بزنند، اما چنین امری تحقق پیدا نکرد و بامیان همیشه برای پی آر تی و دیگر نهادهای کمک دهنده خارجی و حتی دولت افغانستان «out of problem » در زمینه تامین امنیت و انکشاف بود! و حالا که بامیان می رود تا مسئولیت های امنیتی خود را به تنهایی به دوش گیرد و دیگر نیروی نظامی خارجی در بامیان نباشد، ایا دستآوردی برای توسعه خواهد داشت؟ بامیان که از حضور پی آر تی بهره ای چندانی نبردند، اما آیا با بارفتن نیروهای نظامی نیوزیلندی، بامیان بهای صلح طلبی را ولو اندک در زمینه توسعه بدست خواهد آورد؟
حبیبه سرابی والی بامیان از قول جنرال پتریوس نقل می کند که او ضمن بررسی وضعیت عمومی ولایت بامیان تعهدات جامعه جهانی خصوصاً ناتو را برای انکشاف ولایت بامیان اعلام نموده است. آقای پترئوس گفته است: همه ی ما مصمم هستیم تا روند انتقال در این ولایت به خوبی صورت گرفته و برای تحقق این امر برنامه هایی را که بتوانند به مردم کمک نماید روی دست داریم. جامعه جهانی حتی بعد از انتقال کامل مسئولیت های امنیتی بنا به تعهداتی که دارد افغانستان را فراموش نخواهد کرد.
هرچند زمانی که لورابوش همسر رئیس جمهور پیشین امریکا، ۴ سال پیش به بامیان سفرکرد، از برکت قدوم او بامیان برای اولین بار در تاریخ خود صاحب دو کیلومتر سرک پخته شد، اما دستآورد سفر جنرال پترئوس در بامیان فعلا فقط وعده های زبانی است و بس، اما بامیانی که نتوانست مزد داشتن امنیت خوب را در طول ده سال بدست آورد، آیا می تواند مزد پیش قدمی انتقال مسئولیت های امنیتی را از جامعه جهانی بدست آورد و نیم نگاهی به توسعه و انکشاف این ولایت انداخته شود؟ هنوز سئوالی است که هیچ پاسخی ندارد. اوایل سال ۲۰۰۹ بود که دفترسازمان ملل متحد در مرکزبامیان گزارشی را دراختیار والی بامیان گذاشت که که نشان می داد بیش از ۶۰ درصد از مردم بامیان زیر خط فقر قرار دارند و والی بامیان گفت:”اگر کمک بیشتری به بامیان نرسد گرسنگی در آن جا جان شماری زیادی را تهدید خواهد کرد”. وضع زندگی این مردم صلح دوست نه تنها از سال ۲۰۰۹ بلکه در طول ده سال گذشته تغییر قابل توجهی نکرده و پنجه های فقر و توسعه نیافتگی دو هیولایی است که همیشه مردم این سرزمین را رنج داده و می دهد،
در حالی که زمینه های توسعه و انکشاف از نظر منابع زیر زمینی، نیروی کار و امنیت، صددرصد در این ولایت فراهم است، اما هیچ گاه کاروان توسعه و انکشاف به سوی بامیان راه کج نکرده است و این مردم هنوز هم گرفتار در تبعیض تاریخی است که ۳۰۰ سال به این سو به عنوان انسان محکوم و محروم از هرگونه حقوق شهروندی، رنج نامه فقر را در چهره های خود روایت کرده اند و اینک آیا بعد از انتقال مسئولیت ها به خود افغانها در این ولایت، بامیان می تواند مزد پیشگامی این مسئولیت را در یافت نماید یا خیر؟ و آیا بازهم بامیان بعد از انتقال مسئولیت برای همیشه فراموش میشود و یا کاروان توسعه و انکشاف ره گم کرده، شبی را در بامیان نیز توقف خواهد کرد؟
منبع: روزنامه افغانستان
شبکه ی سرتاسری مردم هزاره
غمدیده ی خوشحال
بیرار گلم! ده سال است که بامیان را فقط وعده می دهند و بس! اگر خود مردم هوشیار و آگاه نشده نمایندگان و رهبران شجاع ، بادرایت، باسواد ودرعین حال صادق انتخاب نکند و حقوق شانرا جدی و متحدانه نخواهند صد سال دیگر هم که بگذرد همان آش و همان کاسه است و بس!
ای برادر آب از سرچشمه قاطی گـشته است
چونکه حاکم، خود ، زیاران تروری گشته است
از تروریست انتظار عدل و آزادی خطاست
این ولایت، از ولایتهای جنوبی جــداست!!