باسمه تعالی
انا لله و انا الیه راجعون
در دنیای دوری از وطن، خبر اسارت و شهادت دوست و همسنگر قدیم ما محمد جواد ضحاک، هم چون پتکی گران بر روح ما فرود آمد. دوستی که نام اش یاد آور خاطرات پرشکوه مزاری و مقاومت برای عدالت در غرب کابل بود. آشنایی که نام و چهره اش، با صلح- خواهی، عدالت طلبی، حرکت های مدنی و متمدنانه ی مردم بامیان در ده سال اخیر گره خورده است.
جواد از معدود شخصیت هایی بود که آموزه های مزاری بزرگ را با تمام وجود دریافته بود و روح و روان خود را با آن پرورانده بود.
قلبِ شجاعِ جواد، هم چون پیشوای شهیدش، برای پیشرفت و ترقی و سربلندی مردم اش می تپید و سر پرشور او در برابر هیچ زورگویی فرود نیامد.
صراحت و دلیری، وصداقت و استعداد شگرف او در سازماندهی اجتماعی، در کنار تجربه و درسی که از بابه ی شهید آموخته بود از جواد ضحاک شخصیتی درخشان و بی مانند ساخته بود.
او با این که سال های سختِ مقاومت را در کنار بابه ی شهید و اهل راز او بود، از این عنوان هیچگاهی برای نفع و محبوبیت خود استفاده نکرد. به توان و استعداد واقعی شخص خود اطمینان داشت و دوستان او از اعتماد به نفس، کاکگی، صراحت و روحیه ی سرشار از امیدِ او الهام و آرامش خاطر می گرفتند.
جواد ضحاک از معدود چهره هایی بود که تا آخر به آرمان عدالتخواهی در جامعه پایبند ماند و در راه احقاق حقوق مردمی که از آن ها نمایندگی می کرد تلاش نمود و مرارت چشید و رنج ها کشید. گاهی اعتصاب کرد. گاهی تحصن کرد و خون دل خورد. گاهی به طنز سرک را کاهگِل کرد. گاهی به امید آن که تلنگری به ارگ نشینان و خادمان شان زده باشد، به “خر” ها مدال خدمت داد. گاهی بر سرچهار راهی تاریک بامیان فانوس آویخت، و در هر حال فریاد کرد. فریاد کرد و باز هم فریاد زد، این بار اما با خون خودش.
جواد هر کاری که از دست اش بر می آمد انجام داد تا نشان دهد که در هزارجات و بامیان – به عنوان مرکز و نماد محرومیت و در عین حال صلح- دوستی در کشور – ظلم می شود. او هر کار و حرکت صلح-جویانه یی که می توانست انجام داد تا توجه حکومت و جامعه ی بین الملل را متوجه سازد که در هزارجات ستم و تبعیض جریان دارد و تادیر نشده، حکومت سر عقل بیاید … اما دریغ که حکومتِ کوچی- طالب پرور افغانستان، زبان متمدنانه و منطق انسانی جواد ها را نفهمید و نمی فهمد.
این حکومتِ ناتوان و قوم محور، که طالب- تروریست های خون آشام را “طالب جان” و “برادر” خطاب می کند، ده ها ملیون دالر برای جلب و جذب – و در واقع تجهیز و تشویق – تروریست ها هزینه می کند، مردم هزارجات را روز به روز در تنگنای بیشتر قرار می دهد.
حال، پیکر خونین و فرق شکافته ی جوادِ شهید، سند تکاندهنده ی دیگری است بر بطلانِ سیاستِ صلحِ یک جانبه با طالب- تروریست هایی که به جز ریختن خون و کشتار و ویرانی، اندیشه و آرمان دیگری ندارند.
ما، در فقدان و شهادتِ برادر عزیز ما محمد جواد ضحاک، با خانواده ی آن شهید سر افراز، خود را غم شریک و سوگوار و اندوهبار می بینیم. و ازین ملک غربت، این غم استخوان سوز را به خانواده ی مکرم آن بزرگوار تسلیت عرض می کنیم. برای همه بازماندگان، به خصوص فرشته ی ضحاک، آرزوی صبر و استواری بیشتر داریم.
خداوند روح پرشور جواد را در جوار رحمت خود آرام و شادمان بدارد.
جمعی از دوستان شهید محمد جواد ضحاک- مقیم دنمارک
شبکه ی سرتاسری مردم هزاره