نویسنده: جمال جعفری
ثبات و امنیت یکی از فکتورهای اساسی هر جامعه برای پیشرفت و ترقی آن کشور به حساب می آید و در زیر سایه ثبات و امنیت است که جامعه فرصت اندیشدن به مسائل جنبی و رفاهی را پیدا می کند و در جامعه با ثبات است که هر روزه شاهد پیشرفت و ترقی و آبادانی هستیم. در این گونه جوامع بحث های علمی باز است و با توجه به تامین بودن امنیت و امکانات، دانش آموزان می توانند استعدادهای خود را بشناسند و به نحو احسن از این استعدادها در پیشرفت و ترقی کشور خود استفاده کنند. یکی از چالش هایی که در حال حاضر مردم در گوشه گوشه افغانستان از آن رنج می برند نبود امنیت است.
امنیت که یکی از کلیدی ترین و حساس ترین فکتورهای یک جامعه با ثبات به شمار می رود، متاسفانه کمتر در کشور به وجود آمده است و هنوز هم با گذشت یک دهه از فروپاشی طالبان، امنیت به معنای واقعی کلمه جز در چند منطقه محدود، آن هم با کمک نیروهای بین المللی شکل نگرفته است.
متاسفانه نبود امنیت علاوه بر تاثیرات مخرب امنیتی که بالای مردم دارد و روحیه و روان مردم را مشغول خود کرده است، از جوانب دیگر نیز باعث بعضی بی ثباتی ها و عقب مانی در کشور ما شده است و نگذاشته است که دانش آموزان ما استعدادهای نهفته و پنهان خود را کشف و در راستای پیشرفت کشور از آن سود جویند. معارف یکی از بخش های حکومت است که با نبود امنیت کامل در کشور دچار ضربات و نقص هایی زیادی شده است و نتوانسته است آنگونه که انتظار می رفت، موفقیت های زیادی را در کشور به دست بیاورد.
هر چند معارف در کشور از مشکلات زیادی همانند فقر، عدم نبود ساختمان ها برای مکاتب و عدم موجودیت وسایل و تجهیزات لازم برای یک صنف درسی، رنج می برد، اما یکی از مسائلی که ضربه سخت و مهلکی را بر پیکره معارف کشور وارد می سازد، عدم موجودیت امنیت کامل در سطح کشور است. عدم وجود امنیت در برخی موارد مخصوصاً در ولایات دوردست و ناامن کشور، باعث شده است تا خانواده ها اجازه ندهند که اطفالشان به مکتب بروند و در برخی دیگر موارد تهدید و ارعاب مردم از طرف بعضی حلقات و گروه های شورشی باعث شده است که اطفال از نعمت خواندن و نوشتن محروم شوند و یا اینکه از ادامه تحصیل باز بمانند. این عوامل باعث شده است که در برخی مناطق استقبال خوبی از مکاتب صورت نگیرد و متاسفانه بیشترین آسیب و ضربه را از این شرایط دانش آموزان دختر دیده اند.
دانش آموزان دختر متاسفانه در اکثر موارد قربانی این گونه شرایط و حوادث می شوند و خانواده ها هم برای مصون ماندن اطفالشان، آنها را از رفتن به مکاتب که در اکثر اوقات فاصله زیادی را از خانه و قریه شان دارد، منع می کنند و تنها اجازه می دهند که اطفال پسرشان به مکتب بروند.طالبان در وقتی که در قدرت بودند اجازه نمی دادند دختران به مکاتب بروند و بعد از فروپاشی نیز، سنگ اندازی های زیادی را در راستای رفتن اطفال دختر به مکاتب، انجام دادند که در مواقعی به صورت سطحی موفقیت هایی هر چند اندک نیز داشتند.یکی از این نمونه ها که بعضی مقامات و آگاهان سیاسی آن را به نیروهای شورشی و طالبان نسبت می دهند، مسمومیت شدید دهها دختر دانش آموز در بامیان؛ امن ترین ولایت کشور، است که طی آن حدود پنجاه تن از دانش آموزان دختر وقتی به صنف هایشان داخل شدند، دچار مسمومیت شدید شدند.
دختران دانش آموز ولسوالی پنجاب ولایت بامیان که به شفاخانه منتقل شده بودند دچار مسمومیت شدیدی شده بودند که تا کنون مقامات وزارت صحت عامه کشور از تشخیص این نوع مرض عاجز مانده و دست به دامان نیروهای بین المللی مستقر در کشور شده اند. هر چند آنها نیز گزارش رسمی اعلان نکرده اند، اما شواهد حاکی از این است که دانش آموزان دختر ولسوالی پنجاب، تقریبا به همان عوارضی دچار شدند که دانش آموزان دختر در سایر ولایت در حوادث مشابه دچار شده بودند.
یکی از مشکلاتی که فراروی معارف کشور مخصوصاً قشر اناث قرار دارد تهدید هایی است که علیه دانش آموزان دختر رخ می دهد و مخالفان رفتن دختران به مکاتب اکثراً با تهدید، آتش زدن مکاتب، مسموم کردن دانش آموزان، کشتن دانش آموزان دختر، اسید پاشی و … در تلاشند تا خللی در راستای این امر به وجود بیاورند.
هر چند طالبان در این راستا اظهار نظری نکرده اند، اما آگاهان امور بر این باورند که طالبان همانگونه که در دوران حکومت شان نگذاشتند که قشر اناث از حقوق انسانی خود برخوردار باشند، در حال حاضر نیز سعی و تلاش دارند تا با ایجاد ترس و وحشت مانع پیشرفت و ترقی قشر اناث در کشور گردند. حادثه اخیر در ولایت بامیان نشان می دهد که سهل گرفتن و بی توجهی به مسائل امنیتی هرچند در امن ترین نقطه کشور باشد، کاری ناسنجیده و دور از احتیاط است و نباید اجازه داد که دشمنان کشور از هیچ خالیگاه و روزنه ای فرصت ضربه زدن به مردم را پیدا کنند. جنگ های ویرانگر سه دهه اخیر، پی و شیرازه تعلیم و تربیه را از بین برد و ضربه سختی به معارف کشور وارد ساخت و با وجود گذشت یک دهه از حکومت جدید، معارف کشور از نهادهایی است که هنوز احتیاج و نیاز توجه جدی را به خود می طلبد.
نبودن صنوف درسی، نبود کتب درسی مطابق روز، نبودن امکانات لازم برای آموزش، نبود لابراتورهای مجهز، فقر شدید در برخی نقاط، دور بودن فاصله مکاتب در ولایات، نبود معلمان ورزیده و مسلکی، ازدهام بیش از حد در مکاتب و صنوف و … همه از مشکلاتی هستند که ما با آن در قسمت معارف روبرو هستیم که کمبود این فکتورهای کمّی باعث شده است که فکتورهای کیفی نیز رشد خوبی نداشته باشند و سطح معارف بسیار پایین تر از سطح نورمال و بین المللی باشد. از سوی دیگر بامیان در عین امن بودن از محروم ترین ولایات کشور است که به صورت عادی بر اثر عواملی مانند فقر مفرط فامیل ها، اطفال زیادی مخصوصاً طبقه اناث از نعمت سواد و رفتن به مکاتب محروم هستند و روی دادن این گونه حوادث مطمئناً تاثیرات مخرب زیادی را در قسمت دانش آموزان دختر از خود به جای خواهد گذاشت، چنانچه در حادثه اخیر بسیاری از فامیل ها ترجیح می دهند که دخترانشان به جای رفتن به مکاتب در خانه بمانند.
هر چند وزارت معارف با همکاری ارگان های امنیتی کشور، تلاش هایی جدی را در این قسمت روی دست گرفته اند و توانسته اند در برخی مناطق نیز از تکرار این گونه حوادث جلوگیری کنند، اما حادثه بامیان نشان داد که مخالفان حکومت، می توانند در همه جا رخنه کنند و از هر فرصتی برای ضربه زدن به نظام و مردم دریغ نمی کنند. این موارد به یک منطقه خاص تعلق ندارد و ما شاهد روی دادن حوادث مشابه در ولایت های کشور از جمله کابل، پروان، غزنی، کاپیسا، قندهار و قندوز نیز بوده ایم، پس باید تلاش صورت گیرد که اقداماتی در راستای حمایت از دانش آموزان دختر روی دست گیرد و نباید گذاشت که اطفال کشور به جای رفتن به مکتب و برخورداری از نعمت سواد، به فکر امنیت، ترس و … باشند که این امر می تواند از لحاظ روحی و روانی نیز تاثیرات مخربی را روی اطفال دختر به جا بگذارد.
منبع: روزنامه ی افغانستان
شبکه ی سرتاسری مردم هزاره