غرب کابل نیز تهاجم کوچی ها را تجربه کرد

همه براین باوربودیم که غایله کوچی گری با فرمان اقای کرزی رئیس جمهور افغانستان پایان یافته و مردم محل از شر تهاجمات کوچی ها بعد از این راحت خواهد شد. اما متاسفانه همانطوری که کوچی ها با اکراه زیاد از بهسود پس از فاجعه انسانی، خارج گردید. این بار غایله دیگری را در غرب کابل آفریدند. مدتی بود که عده ای بنام کوچی در دامنه کوه قوریغ آمدند و در آنجا مستقر شده بودند. پس از مدتی این افراد سلاح بردوش حمل کردند و مردمان محل را مورد تهدید قرار میدادند. و موجب رعب و وحشت و اضطراب خانواده ها گردیدند. به رغم شکایات مداوم ساکنان محل به دولت و نهادهای امنیتی، مقامات دولتی وامنیتی به این خواسته ها بهای قایل نشدند.

این خود سبب گردید تا کوچی ها جرات بیشتری پیدا کنند. کوچی ها دقیقا در منطقه مستقر شده بودند که دولت افغانستان حدود ۵ سال این ساحه را به عنوان گورستان عمومی غرب کابل اختصاص داده بود و سند رسمی در این مورد صادر کرده بود. اما کوچی ها که تازه از پاکستان برگشته بودند ادعا دارند که این مکان از انها است و کشمکش میان دو طرف بر سر تصاحب این زمین ها هر چند از حدود چهل روز پیش آغاز شده بود، اما تا این که روز جمعه ۲۲ اسد جمعی از مردم غرب کابل برای سرکشی به سرپناهای شان وهم برای نشانه گذاری دقیق منطقه ای که دولت برای ” قبرستان عمومی” برای شان تعیین کرده بود، جمع گردیده بودند. اما کوچی های مسلح، به تعیین محل برای قبرستان عمومی مردم غرب کابل ، به مخالفت برخاستند. در نتیجه ساعت هشت صبح میان کوچی ها وهزاره ها در گیری آغاز گردید.

کوچی های مسلح بالای مردم آتش گشودند ودر نتیجه تعدادی از مردم بی گناه کشته وزخمی شدند. در پی این درگیری کاروانهای نیروهای اردوی ملی و پولیس به سوی محل درگیری به حرکت درآمدند. هرچند حضور سنگین آنها در محل، به درگیری میان دو طرف پایان داد، اما صدای گلوله باران پایان نیافت. پولیس تلاش کرد گروهی از ساکنان محل را که در حاشیه محل درگیری جمع شده بودند، متفرق کند، ولی این تلاش پولیس خشم آنها را برانگیخت زیرا به ادعای ساکنان محل پولیس به سوی مردم عادی در حالی که دو تن از کسانی را که توسط کوچی ها کشته شده بودند، حمل می کردند، آتش گشوده اند و گفته می شود یک نفر در توسط آتش پولیس به سوی مردم کشته شده اند . ساکنان محل نسبت به عملکرد پولیس و نیروهای امنیتی اعتراض داشتند و آنها پولیس را متهم به حمایت از کوچی ها کردند. صدای تیراندازی از چندین نقطه در نزدیک محل درگیری تا چند ساعت دیگر به گوش می رسید. شاهدان عینی می گویند که بیشتر این تیراندازی از سوی پولیس بوده است که تلاش می کرد، اوضاع را تحت کنترل درآورد. در پی به میان آمدن این وضعیت، شماری از ساکنان محله های نزدیک به محل درگیری در دارالامان دست به کوچ زده اند و شماری دیگر از ساکنان محلات دشت برچی و حومه غربی شهر کابل در اعتراض به عملکرد پولیس به خیابان ها ریختند. براساس گفته شاهدان حد اقل تاساعت شش و نیم عصر فضای غرب کابل آکنده از فیرهای هوایی وزمینی، ناله ها وغریو مردم بود.

در گیری هایی که درابتدا توسط کوچیها در دامنه کوه قروغ آغاز شده بود در ادامه به حوزه ۱۳ دشت برچی و کوته سنگی و حربی شونزی، ادامه یافت و حتی گفته می شود درگیری در حوزه شش پولیس نیز تلفاتی داشته است. سئوال اساسی که درپشت این حوادث وجود دارد این است که چه دستهایی کار می کند که غایله کوچی ها هر سال به تکرار گرفته می شود و این موضوع هیچ گاه به پایان خود نمی رسد؟ در حالی فرمان کرزی به عنوان یک دستور حکومتی تمامی چالش ها فراروی کوچی ها و مردم محل باید حل گردد، اما متاسفانه دست های مرموزی در این زمینه کار می کند تا از جاههای مختلف و به بهانه های مختلف غایله کوچی گری را با مردم محل در مناطق مختلف به وجود آورد.

درحالی که موضوع زمین یک بحث حقوقی است که باید از مجرای صحیح و قانونی خود حل شود و باید دستگاه قضایی کشور در مورد زمین مورد منازعه داوری نمایند، اما در این میان دست های فتنه انگیزی است که در پشت پرده تلاش می کند یک موضوع کوچک را به یک غایله خونین تبدل سازد تابه نفاق ملی و تفرقه گرایی در کشور بیش از گذشته دامن بزنند. با آن که دولت ۵ سال سند این زمین را برای ساخت قبرستان عمومی غرب کابل تنظیم کرده بود و در اصل این زمین دولتی بود، اما همین موضوع کوچک حقوقی خود به یک غایله خونین در غرب کابل تبدیل گردید.

به راستی اگر واقعا دست هایی نفاق انگیز در پشت پرده کارنمی کند، چرا چنین مسئله ای به درگیری خونین منجر می شود؟ چرا دستگاه قضایی و نیز دیگر دست اندر کاران حکومت از نیروهای امنیتی گرفته تا پولیس و نهادهای حقوقی و شاروالی که اسناد زمین را بررسی و ارزیابی می کنند، به این موضوع مورد منازعه پاسخ روشن و قاطع ندادند که به یک غایله خونین تبدیل گردید؟ آیا وضعیت افغانستان به مرحله ای رسیده است که برای هرمسئله حقوقی اندکی و روی یک منازعه زمینی باید خونی ریخته شود؟ تا کنون منازعه های زیادی روی زمین در کشور وجود داشته، اما به چنین غایله خونینی منجر نگردیده است، براین اساس متاسفانه این فتنه نشان داد که دست های پنهانی هستند که تلاش دارند به این فتنه بیشتر دامن بزنند و عقده های فاشسیتی خود را از طریق ریخته شدن خود مردم بی گناه ارزا نمایند.

واقعیت این است که متاسفانه در افغانستان تحقق عدالت اجتماعی و نیز حاکمیت دموکراسی در قالب شعار زیاد به آن پرداخته شده است اما در عرصه عمل و باور چندان موفقیتی نداشته است، بسیار هستند کسانی که در قالب شعار های دموکراسی و عدالت اجتماعی عملکرد های قومی و فاشیستی دارند و برای تداوم برتری شان از این روشها و سیاست های حمایت می کنند. نکته اساسی که در این زمینه تردیدها را دو چندان می کند برخورد دوپهلو و مبهم دولت در قضیه کوچی ها است در حالی که چندین سال است این غایله ادامه دارد، دولت هیچ گاه نتوانسته در این زمینه تصمیم عملی قاطع بگیرد و براین غایله با رعایت عدالت و حقیقت خاتمه بدهد، از یک سو اقای کرزی فرمان صادر می کند تا کوچی ها از بهسود خارج شده و به این غایله برای همیشه خاتمه داده شود و به کوچی ها زمین توزیع گردد و از سوی دیگر این فتنه از گوشه دیگر کشور آنهم از پایتخت، شعله ور می گردد.

از آنجایی که فرهنگ و زندگی کوچی گری در دنیای مدرن امروز به پایان رسیده است، برای گریز از روشن شدن وضعیت کوچی گری دولت افغانستان فقط وعده می دهد که آنان را اسکان خواهند داد، اما تاکنون هیچ گام اساسی در این راستا برنداشته است. در حالی که افغانستان بد ترین شرایط ناامنی و آشوب را پشت سر می گذارند، دولت افغانستان به جای آن که غایله کوچی گری را به صورت اصولی و منطقی حل کند و به این پدیده پایان داده و به کوچی ها زمین بدهند، هرسال کلوخ روی آب گذاشته و از آن می گذرد و چنین است که غایله به عنوان غده سرطانی گاهی از بهسود، گاهی از ناهور و گاهی از دایمیر داد و گاهی هم از کابل سرک می کشد ومردم محلی فقیر و بیچاره مورد تهاجم و غارت گری کوچی ها قرار گیرند.

محمد امین میرزاد
آژانس خبری بین المللی کوکچه