از پس دژِ پیکرهای عزیزانم؛
چگونه با خونم سیاست میشود!
رنج میبرم و در اعزابم،
که هنوز هم,
منم و شعارم:
لبیک یا حسین، لبیک یا حسین…
“خیمه ی بی بی زینب” با پرچم سرخ رنگ در وسط میدان بنظر میرسد، و چهار اطراف این خیمه با خون رنگ گشته. مردی با پوشاک سبز پیکر طفلی را بر دست دارد، گمان میکنم آن مرد امام حسین علیه السلام باشد، چون در فیلم های که از صحنهء های قیام پسر حضرت علی علیه پسر معاویه روایت میکنند و پوستر های چاپ ایران که یک زمان در کتابفروشی ها کویته بفروش میرسید، امام حسین را با لباس سبز به تصویر کشیده بودند و بدین گونه کودک علی اصغر باشد…
کسی شاید فکر کند من میخواهم از کربلای اعراق سخن بزنم. اما نخیر، آن را به روحانیون میگذارم تا سر منبر با “شور و شکرش” به مردم قصه کنند، گرچند سالیان سال است که همین را میشنویم، چه فرق میکند که از آن پندی نمیگیریم!
در حقیقت این صحنه کار گرافیک است که پوستر کمپاین انتخاباتی باند مذهبگرا، مجلس وحدت مسلمین (که نشان انتخاباتی اش خیمه است)، میباشد. روی این عکس نوشته اند، “زندگی مان هم از حسین – رای مان هم از حسین” گویا امام حسین رهبری این باند را بدوش گرفته. در این پوستر نیز آمده است که، “روی خیمه مهر بزنید تا حسینی بودن تان را به اثبات رسانید.”
مجلس وحدت مسلمین، همان باندیست که در فجایع اخیری کویته در تحصن علمدار رود و کرانی فعالیت زیاد داشت، گرچند این فعالیتها را به نفع قربانیان این حوادث، هزاره های شهر کویته، اعلام میکردند، در اصل مقاصد شوم سیاسی خودشان را دنبال میکردند. به یاد دارم وقتی علیه این باند در شبکه اجتماعی تویتر نوشتم، جوان هزاره در جوابم چیزی شبه این نوشت، “چرا علیه اینها مینویسم، وقتی رهبران خود ما هیچ کار نمیکنند، حداقل به اجنبیان که با ما هستند توهین نکنم.” میتوانستم در جوابش بنویسم که این گروه علیه خواسته های ما فعالیت دارد، نه برای ما. اما با خود فکر کردم، همین ماها هستیم که از گفته های این گروه پشتبانی میکنیم، با جمعیت هزاران در هزار جمع شدیم و نمایندگی بازماندگان شهدا را به رهبری این گروه سپرده ایم، در حالیکه خود یکی دیگر را متهم میکنیم.
نوشته از: امید بیدار