نویسنده: جواد صادع لاکو
عکاسان: لطیف عظیمی و محمد روحانی
حادثه غور تدوام نسل کشی هزاره ها
امروز دهها تن از شهروندان، فعالان مدنی، حقوق بشر و حقوق زن در ولایت بامیان مرکز هزارستان طی یک راهپیمایی نسل کشی هزاره ها را محکوم نموده و خواستار فشارهای بین المللی در رابطه به نسل کشی هزاره ها از سوی سازمان ملل متحد و نهادهای مدافع حقوق بشر شدند.
در حادثه جمعه شب ولایت غور که مسافرین در ابتدا توسط طالبان از موترهای شان پیاده گردیده و بعد از شناسای تعداد ۱۸ نفر که هویت شان هزاره ثابت میشوند توسط طالبان رگبار و گردن شان بریده می گردند که این افراد شامل زن، کودک، نو عروس و مردان عادی و مشاور والی ولایت غور می باشند.
مردم و فعالان مدنی بامیان با شعارهای: طالبان ارگ نشین، بدتر اند از طالبان، طالب جنایت میکند، کرزی حمایت میکند، کرزی ما امنیت میخواهیم، سازمان ملل تا کی سکوت؟ طالبان برادر من نیستند، قاتل من هست، شهید گلگون کفن، خون تو ، خون من و… باسخنرانی داغ و کلمات شدید سخنرانان چون:
محی الدین فرهمند فعال مدنی و رئیس سازمان انقلاب فرهنگی افغانستان با بیان حقایق و رسیدن به جامعه ی که در ان از زیاده خواهی، ظلم و بی عدالتی سخنی نباشد آغاز یافت، سخنران بعدی روح الله فروغ رئیس کمیسیون مستقل حقوق بشر دفتر ساحوی بامیان بود، وی طی سخنان شدید این عمل را یک جنایت ضد بشری خوانده و گفت باید عاملین این فاجعه به پنجه قانون سپرده شود، سخنران دیگر استاد اسماعیل ذکی هماهنگ کننده شبکه جامعه مدنی و حقوق بشر بامیان بود وی گفت به چه جرمی این مردم کشته شده اند؟ ایا دولت توان دفاع از شهروندان شان را ندارد؟ دولت باید از برخورد خنثی گونه اش فاصله بگیرد و برای مردم واضح بسازد که با ماست یا با برادران نا راضی اش؟
سخنران آخری جواد صادع لاکو فعال مدنی و فرهنگی هزارستان بود، وی گفت که : خون مردم بی گناه ما در روی سرکهای کویته هنوز هم باقی است، استخوان ها کودکانی بامیانی که در سرمای زمستان جان شان را در کوه پایه ها بابا از دست داده بودند هنوز همانجاست و مادران و خواهران هنوز چشم های شان به دروازه ها دوخته است که شاید جوانان شان از دشت لیلی مزار باز گردند و تابوت جوانان ارزگانی ما هنوز در دم دروازهای خانه شان است که باز این بار به جرمی، بینی و چشم و قد و قیافیه مان در غور سر بریده می شویم و این سوالیست که هر یک ما باید از خود بپرسیم که چرا، ما سالهاست که شوله خوده خورده، پرده خوده کدیم اما باز هم ما را نگذاشتند و هر روز ما را کشتند و از کشتن ما لذت بردند اما ما اگر یک نشویم میده موشیم، عاقبت ده بیگانه بنده موشیم، وی گفت که بیایید انقدر به خیابانها بریزیم که با نا فرمانی ها خیابانی خویش سکوت چندین قرنه را بشکنیم.
در آخر طیبه خاوری فعال مدنی قطعنامه پنج ماده ی مردم و فعالان مدنی بامیان را به خوانش گرفت که در ان از سازمان ملل متحد خواستار متوقف ساختن کشتار زنجیره ی هزاره ها شدند و از دولت افغانستان خواستار محاکمه عاملین حادثه غور شده بودند. در قسمتی از برنامه نصرالله توکلی جوان خوش صدای هزارستان خاطره فریادگر آواز خودی داوود سرخوش ” کشکی کافر بودی دشمون مو الی” را همانند مزار و بامیان اینبار در چوک الیکین زنده نمود.
