کسی هست که به داد مغاره نشینان بامیان برسد

جاوید عطایی

ولایت بامیان یکی از ولایت های دور افتاده و عقب مانده به شمار میرود و بسیاری از باشند گان این ولایت دربیکاری به سر میبرند. این معضل باعث شده است که شماری از باشند گان این ولایت در مغاره ها زندگی کنند. مغاره نشینان ولایت بامیان میگویند که بخاطر نداشتن سرپناه مناسب، در مغاره های کوه مسکن گزین شده و دراین مغاره ها نیز با مشکلات زیادی مواجه بوده، وضعیت زندگی و روزگار شان بسیار خراب است. اکثریت این مغاره نشینان را مهاجرینی تشکیل میدهند که از کشورهای ایران و پاکستان عودت نموده، به مرکز ولایت بامیان روی آورده اند.

این مهاجرین بی سرپناه، میگویند از یکسو زمستان سرد و از سوی دیگر عدم امکانات لازم برای زندگی و در راس آنها نداشتن خانهء مناسب برای بودوباش، بر مشکلات شان افزوده است.

ابراهیم با زن و نه فرزندش در یکی از این مغاره زندگی میکنند خانم ابراهیم میگوید که شوهرش ساعت هشت صبح به منظور دریافت کار به شهر بامیان رفته است او می افزاید که شوهرش هفته دو تا سه روز کار پیدا میکند و دیگر روز ها بیکار است به گفتهء مسوولان کمیسیون حقوق بشر؛ خانواده هایی که در مغاره ها زندگی میکنند، در وضعیت بد اقتصادی قراردارند و تقریباً ۵% از آنان را خانواده های بی سرپرست تشکیل می دهند، که این خانواده ها در فامیل شان کسی را به عنوان کارگر و یا نان آور ندارند.

این مغاره نشینان با شکایت از دشواری وضع زندگی شان میگویند که در فصل تابستان، درین مغاره های کوه، با حشرات خطرناکی مانند مار و گژدم زندگی میکنند، که اکثریت اوقات این حشرات، اطفال شانرا می گزند و حیات شان را با خطر مواجه می سازند.

اما در زمستان که این مغاره ها در اثر ریزش برف و باران، سرد و نمناک میشود، آنان از یکسو در اثر سردی هوا مریض می شوند و از سویی هم به امراضی همچون سینه بغل و استخوان دردی، دچار میگردند.از سوی دیگر؛ مسوولان امور در بامیان میگویند که مغاره نشینان در این ولایت، به آب صحی نیز دسترسی ندارند، که این خانواده ها برای تهیهء آب آشامیدنی از آب دریا استفاده میکنند.

در همین حال، محمد ظاهر شهیدانی, شار وال بامیان با پذیرفتن این چالش ها می گوید که برای مغاره نشینان، زمین جهت ساختن سرپناه توزیع خواهند کرد. ساکن شدن این بی سرپناهان در مغاره ها، از یکسو شرایط دشوار و طاقت فرسایی از زندگی را بر خود آنها تحمیل می کند و از سوی دیگر، بود و باش آنها در مغاره های باستانی، به هویت و حفاظت این آثار باستانی، شدیداً آسیب می رساند.

منبع؛ طلوع بامیان