اگر به افغانستان سفر کنید، شاهد تغییرات زیادی در بعضی مناطق می باشید اما در مناطق هزاره نشین و مناطق مرکزی اصلا هیچ کاری صورت نگرفته است. مردم در نقاط مرکزی افغانستان، به شدت از نبود مراکز صحی، مکاتب و رفاهی رنج می برند. هنوز سرک در بیشتر جاهای هزاره جات وجود ندارد. مردم با پیمودن راه های طولانی با پای پیاده، بیمارهای شان را به مراکز صحی دور برای تداوی می برند. هزاران شاگرد در هزاره جات مکتب ندارند و در فضای آزاد، در هوای سرد و یا آفتاب سوزان درس می خوانند. کمبود معلمین از دیگر مشکلات ها است. با این حال دولت فعلی هیچ توجهی به این مسایل در مناطق هزاره نشین ندارد. این طور می توان گفت که هزاره ها محروم ترین قشر جامعه افغانستان هستند که از هیچ گونه امکانات برخوردار نیستند، حتی در پایتخت!
گزارش کوتاه از جاوید عطایی که به مشکلات یک منطقه محروم در یکه ولنگ اشاره کرده اند:
درولسوالی یکاولنگ منطقه است بنام خاکدو زردیگاه ومنطقه خوشکگ بخشی که مردم آن بامشکلات زیادی دست وپنجه نرم میکنند. صدها شاگرد در فضای آزاد ودرزیر خیمه مشغول آموختن درس هستند.
عبدالبصیر معلم مکتب خوشکگ درباره مشکلات این منطقه گفت : ما چند مشکل عمده داریم از جمله نداشتن تعمیر مکتب که تمام اطفال ما ازاین ناحیه سخت دررنج هستند دراین ساحه سرک وجود ندارد تا مردم به آسانی رفت آمد کنند وهمچنان کلینیک دراین منطقه نیست واگر درمنطقه ما کسی مریض شود ما بابسیار مشکل آنرا به کلینیک که از ما زیاد فاصله دارد میبریم وی افزود: ما از دولت خود میخواهیم تابه ماهم توجه کنند.
