کابل پرس: راه های ارتباطی به طرف دایکندی مسدود است. خبرها و گزارش های IRIN (نهادی برای تهیه خبر، گزارش، عکس و صدا و فیلم از وضعیت حقوق بشر ) حاکی از آن است که کمک های بشری به این مرکزی ترین ولایت افغانستان به دلیل مسدود بودن راه ها غیر ممکن است. دولت افغانستان و نهادهای بین المللی معمولا این ولایت را فراموش می کنند و اگر بیادشان بیاید، زمانی از آن شش ماهِ سال به شمول زمستان است که راه بند است و از خیر رساندن خدمات در می گذرند.
ولایتی که دولت افغانستان چهره های فاسد و سرشار از اختلاس مانند قاضی شیرزاد و هارون آرش را به آنجا روان می کند، به همراه باشندگانش قربانی تبعیض حکومت مرکزی می باشد.
بتازگی وزارت صحت عامه ی افغانستان اعلام کرده است که دو میلیون و هشتصد هزار کودک در ولایات فراه، ارزگان، قندهار، هلمند، نیمروز، کنر، نورستان، لغمان، ننگرهار، پکتیکا، خوست و غزنی، برابر فلج کودکان یا پولیو واکسین خواهند شد. این وزارت همچنین اعلام کرده است که این برنامه را در شمال، شرق و غرب افغانستان ادامه می دهد اما هیچ اشاره ای به مرکز افغانستان و دایکندی نکرده است. این وزارتخانه در برنامه های دیگرش نیز این ولایت و کودکان آنجا را نادیده گرفته بود. دایکندی به دلیل عدم امکانات، یکی از بالاترین آمار مرگ و میر کودکان و زنان را در افغانستان دارا می باشد.
کودکان دایکندی، از همان ابتدای کودکی، قربانی تبعیض حکومت مرکزی هستند. علی رغم اینکه بیش از نود درصد از آنان می خواهند، درس بخوانند اما برای آنان هیچ مکتبی ساخته نمی شود. وزارت معارف افغانستان کوچکترین توجهی به وضعیت کودکان دایکندی و آموزش آنان ندارد.
به همین شکل از میلیاردها دالر پول وارد شده به افغانستان، تقریبا صفر درصد آن نصیب بازسازی در این ولایت شده است. یک وجب جاده ی پخته یا آسفالت در این ولایت وجود ندارد. از پروژه های دیگر مانند آب سالم آشامیدنی و برق نیز در این ولایت اصلا خبری نیست.
تنها راه امرار معاش برای مردم این ولایت، کشاورزی و کمی هم مالداری ست. آنان بهترین بادام را پرورش می دهند اما کمترین توجهی به کمک و رشد کشاورزی یا زراعت در این ولایت نمی شود. وزارت زراعت افغانستان و وزارت مالیه ی افغانستان، بگونه ای توهین آمیز کمتر از سه هزار دالر آمریکایی در سال را به عنوان بودجه ی بخش زراعت تعیین می کند. به گزارش آکسفام، بودجه ی بخش زراعت این ولایت در سال ۲۰۰۷ تنها دو هزار و چهارصد دالر آمریکایی بوده است و این یعنی هیچ و البته یعنی توهین و تحقیر و تبعیض.
حاصل بادام مردم، که اتفاقا بهترین بادام می باشد، به دلیل عدم حمایت دولت، مانند چیزی بی ارزش به فروش می رسد. گویی باید مردم این ولایت حتما خشخاش کشت کنند تا علاوه بر پول هنگفت و بادآورده ی کشت آن، کمک های دولت و جامعه ی جهانی را نیز برای تشویق کشت آن با انواع جایزه نیز دریافت کنند.
مردم دایکندی ناچارند، بادام خود را در بازار غزنی و کابل به دلالانی بفروشند که آنان با صادر کردن آن به کشورهایی مانند پاکستان و سپس بسته بندی آن و باز صادر کردن آن، به درآمد کلان می رسند. سهم هر خانواده ی دایکندی که بادام کشت می کند، حدود دوصد تا پنجصد دالر آمریکایی ست. این یعنی هیچ.
این وضعیت یک پرسش بسیار ساده را در ذهن ایجاد می کند. چه ارتباطی میان خشخاش، و تروریزم و دولت و کمک های جامعه ی جهانی ست؟ کسی که در مثلا هلمند خشخاش کشت می کند، به راحتی سالانه صاحب هزاران دالر آمریکایی می شود، کمک های زیادی از دولت و جامعه ی جهانی نیز دریافت می کند که خشخاش نکارد و باز می کارد و این درآمدها برای کسی که در دایکندی بادام می کارد، یعنی یک درآمد رویایی.
به همین ترتیب پرسش های دیگر ایجاد می شود که چرا برای ولایتی مانند دایکندی مکتب ساخته نمی شود و در عوض آن پول های هنگفت همراه با اختلاس، جایی مصرف می شود که مردم از فرستادن دختران خود به مکتب شرم دارند و یا مکتب ساخته می شود، ده ها و صدها هزار دالر برای ساخت مکتب هزینه می شود و یا حداقل وانمود می کنند که هزینه کرده اند و در عوض، علی رغم اشتیاق کودکان دایکندی برای این ولایت مکتبی ساخته نمی شود. تبعیض چنان بیداد می کند که دولت قبیله سالار و خشخاش سالار کرزی اعلام می کند یک میلیون دالر برای ساخت زندان در ولایت دایکندی هزینه می کند و مقایسه ی همین با هزینه های صفر دولت فاسد در بخش زارعت و آموزش و بازسازی دایکندی، کافی ست تا ما را به عمق فاجعه ببرد.
کودکان دایکندی به مدنی ترین شکل ممکن راهپیمایی می کنند که مکتب می خواهیم. زنان و مردان دایکندی به مدنی ترین شکل ممکن راهپیمایی می کنند که راه می خواهیم، شفاخانه می خواهیم، آب آشامیدنی سالم می خواهیم، اما کو گوش شنوا؟ کو چشم بینا و کو دولت غیر فاسد و غیر متعصب.
گویی باید معجونی از خشخاش، جهل، تروریزم و واپسگرایی بود تا مورد توجه دولت فخیمه ی کرزی قرار گرفت.